کد مطلب:326143 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:273
فراگیری فتنه
در همان ایام، عده ای از بابیان به سركردگی زنی به نام زرین تاج (طاهره، قرةالعین)، ملا محمد تقی قزوینی، عالم بزرگ آن دوران را به خاطر مخالفت با شیخیان و بابیان، به قتل می رسانند و به این ترتیب نخستین فتنه ی خونین را در بابیت پی می ریزند. در ضمن گفتنی است كه این عالم بزرگ عموی زرین تاج بود [1] .
سید باب در سال 1260 هجری قمری ادعای بابیت كرده بود و این ادعا تا سال 1264 هم چنان ادامه داشت [2] در همین سال، گروهی از بابیان در دشت خوش آب و هوایی نزدیك شاهرود به نام «بدشت» گرد آمدند تا تكلیف خود را روش سازند. كارگران اصلی و میزبان این گردهمایی، یكی از بابیان جوان به نام میرزا حسین علی نوری مازندرانی بود. دیگر سران این جمع، همان زرین تاج و محمد علی بارفروشی بودند. آنان پس از مدتی گفت وگو، به این نتیجه رسیدند كه دوران اسلام به سر آمده است و
باید نسخ آیین اسلام را اعلان كنند. به علاوه در همان جا «قرةالعین» را «طاهره» حسین علی را «بهاء الله» و محمد علی را «قدوس» لقب دادند و ماجراهای ننگین دیگری را پدید آوردند كه موجب بدنامی آنان گردید به گونه ای كه ملا حسین بشرویی، همان نخستین مومن به باب، پس از شنیدن داستان بدشت، گفت: اگر من در بدشت بودم اصحاب آنجا را با شمشیر كیفر می كردم [3] .
در همان ایامی كه ماجرای بدشت به وقوع پیوست، باب دعوی تازه ای ساز كرد و مدعی شد كه:
... اننی أنا القائم الحق الذی أنتم بظهوره توعدون
من همان قائم حقی هستم كه شما به ظهورش وعده داده شده اید [4] .
البته چندی بعد باب پا را فراتر نهاد و دعوی نبوت كرد و دین تازه و كتاب تازه ای به نام «بیان» آورد [5] و در اواخر عمر در «لوح هیكل الدین» پرده را بالاتر زد و دعوی خدایی كرد! [6] .
سید باب در سال 1260 هجری قمری ادعای بابیت كرده بود و این ادعا تا سال 1264 هم چنان ادامه داشت [2] در همین سال، گروهی از بابیان در دشت خوش آب و هوایی نزدیك شاهرود به نام «بدشت» گرد آمدند تا تكلیف خود را روش سازند. كارگران اصلی و میزبان این گردهمایی، یكی از بابیان جوان به نام میرزا حسین علی نوری مازندرانی بود. دیگر سران این جمع، همان زرین تاج و محمد علی بارفروشی بودند. آنان پس از مدتی گفت وگو، به این نتیجه رسیدند كه دوران اسلام به سر آمده است و
باید نسخ آیین اسلام را اعلان كنند. به علاوه در همان جا «قرةالعین» را «طاهره» حسین علی را «بهاء الله» و محمد علی را «قدوس» لقب دادند و ماجراهای ننگین دیگری را پدید آوردند كه موجب بدنامی آنان گردید به گونه ای كه ملا حسین بشرویی، همان نخستین مومن به باب، پس از شنیدن داستان بدشت، گفت: اگر من در بدشت بودم اصحاب آنجا را با شمشیر كیفر می كردم [3] .
در همان ایامی كه ماجرای بدشت به وقوع پیوست، باب دعوی تازه ای ساز كرد و مدعی شد كه:
... اننی أنا القائم الحق الذی أنتم بظهوره توعدون
من همان قائم حقی هستم كه شما به ظهورش وعده داده شده اید [4] .
البته چندی بعد باب پا را فراتر نهاد و دعوی نبوت كرد و دین تازه و كتاب تازه ای به نام «بیان» آورد [5] و در اواخر عمر در «لوح هیكل الدین» پرده را بالاتر زد و دعوی خدایی كرد! [6] .
[1] صفحات 106 و 107 كشف الغطاء و صفحه 324 و 389 بخش سوم تاريخ ظهور الحق و صفحه 120 الكواكب الدرية جلد يكم. اين كتاب را شخصي به نام عبدالحسين آيتي ملقب به آواره - از مبلغان و نويسندگان نامي بهايي - به دستور عباس افندي نوشته است. البته او بعدها از بهائيت برگشت و عليه آنان كتاب كشف الحيل را نوشت.
[2] رحيق مختوم جلد 1 صفحه 581 تا 585.
[3] تاريخ ظهور الحق صفحه 110.
[4] پاورقي تاريخ ظهور الحق صفحه 173. و جزء هفتم مائده آسماني نوشته اشراق خاوري صفحه 231 و 232.
[5] بيان عربي و بيان فارسي نام دو كتاب تشريعي باب است.
[6] لوح هيكل الدين: ان عليا قبل نبيل ذات الله و كينو نيته.